Γράφει η Άννα Αντωνιάδου
Αγαπημένε μου Εαυτέ του Χορού,
Σου στέλνω αυτό το γράμμα για να εκφράσω την βαθιά ευγνωμοσύνη μου στην ύπαρξή σου και να σου ζητήσω συγνώμη που πολλές φορές σε στενοχώρησα και παρερμήνευσα τον σκοπό σου στην προσπάθειά μου να σε καταλάβω.
Θυμάσαι? Πάντα δίπλα μου ήσουνα και μου χτυπούσες ρυθμικά τα χέρια παρασύροντας τα πόδια μου σε μοναδικές διαδρομές στον χώρο και τον χρόνο. Και ήταν κι εκείνο το χαμόγελο που ζωγράφιζες στο πρόσωπό μου όταν φιλούσες τρυφερά την ψυχή μου! Μα τί ωραίες στιγμές περάσαμε μαζί! Και το πιο ωραίο ήταν που καθρέπτιζες αυτό που ένιωθα για να καταλάβω ποια είμαι! Μα τί ευφυία! Θυμάσαι τις μέρες που μου ζητούσες να χορέψω και δεν ήθελα γιατί ντρεπόμουν μήπως φανώ λίγη στα μάτια σου? Αλλά εσύ αγαπημένε μου Εαυτέ του Χορού δεν θύμωσες ποτέ πραγματικά με την αντίδρασή μου, παρά μου έδινες τον χρόνο που χρειαζόμουν για να γυρίσω εγώ κοντά σου και να σε αναζητήσω. Εαυτέ μου με αγαπούσες πραγματικά και με άφηνες ελεύθερη να επιλέγω κι έτσι πάντα έβρισκα το θάρρος να γυρίζω κοντά σου! Και κάθε φορά επέστρεφα πιο αποφασισμένη να μην σε εγκαταλείψω. Αλλά δυσκολευόμουν. Βλέπεις όταν έχεις να κουμαντάρεις τον τόσο μεγάλο σάκο του Εγώ που φορτώνεσαι ανά διαστήματα, δεν αντέχεις να χορεύεις στην σκηνή μαζί με άλλον και μου ήταν πιο εύκολο να σε ξεχνάω και να πηγαίνω μόνη μου στη διαδρομή. Δεν είχα καταλάβει ότι είμαστε Ένα και πίστευα ότι κάπου ήσουν εσύ και κάπου αλλού εγώ. Μα τί ανοησία!
Και αγαπημένε μου Εαυτέ του Χορού θυμάσαι που μου χάριζες εισιτήρια με τις καλύτερες αεροπορικές εταιρίες και ταξίδευα ψηλά στον ουρανό και πήγαινα σε άλλα μέρη? Πάλι μπροστά μου σε έβρισκα κι εκεί αλλά δεν σε αναγνώριζα. Ήταν τόση η χαρά μου που νόμιζα ότι εγώ την προκαλούσα. Αλλά ήσουν εσύ Εαυτέ του Χορού. Εσύ τα προκαλούσες όλα τα καρδιοχτύπια. Ακόμα κι εκείνα που δεν ήταν στην σκηνή! Εκείνα ,ξέρεις στο μπαράκι το καλοκαίρι δίπλα στην θάλασσα που πίναμε ποτό χορεύοντας με το αμόρε. Ή τις προάλλες που μαζευόμασταν στο σπίτι και χορεύαμε όλη η παρέα σε αυτοσχέδιο πάρτυ! Ωραίες στιγμές!
Αλλά θυμάμαι και όλα τα δάκρυα που άφησες στα μάτια μου γιατί ήθελες να προχωρήσω μπροστά και με έσπρωχνες κι εγώ φοβόμουν να αφήσω την ασφάλειά μου. Με έσπρωχνες να πάω αλλού και φοβόμουνα να αφήσω αυτά που ήδη γνώριζα και είχα αγαπήσει. Θυμάσαι εκείνη την φορά που με σκούντηξες δυνατά στην πλάτη κι έπεσα με τα μούτρα την ώρα της στροφής? Μα τότε βρήκες ?Όλα να γίνονται δύσκολα? Χτύπησα τότε και θύμωσα μαζί σου και το μόνο που ήθελα ήταν να σε πληγώσω κι εγώ. Και το έκανα. Σε παράτησα, σε μίσησα, σε έδιωξα, σε κακολόγησα στους άλλους, σε έκρυψα και μετά έκλαιγα γιατί σε έχασα! Μα πόσο παράλογο! Και αναρρωτιέμαι: δεν είχα μάτια για να δω την αλήθεια ή μου τα είχες βγάλει και αυτά? Όχι αγαπημένε μου εαυτέ! Τώρα καταλαβαίνω. Εσύ δεν έφταιξες σε τίποτα ,ούτε κι εγώ όμως. Με έβαλες στην διαδικασία να μάθω! Ένα μάθημα ήταν αυτό για να σε εκτιμήσω και να δώ ποιός είσαι γιατί να πάλι εδώ είσαι και τα λέμε και οι πληγές γιατρεύτηκαν και ήρθαν κι άλλες μετά που επίσης εσύ τις θεράπευσες.
Συγνώμη λοιπόν που πάνω στον πανικό μου και τον πόνο μου σε σκότωνα μέρα με την μέρα πιο πολύ και ξεχνούσα πως ό,τι και να συμβαίνει είμαστε μαζί. Μου το απέδειξες σε κάθε βήμα, σε κάθε χορογραφία, σε κάθε παράσταση!Και μιας και είσαι μέρος της ζωής μου πια θα ξέρεις ότι σε βαριέμαι κιόλας πολλές φορές. Ε ναι, είναι αλήθεια. Το παραδέχομαι. Κάθε μέρα για 365 μέρες τον χρόνο χορεύουμε μαζί πια. Η ενδυνάμωση μαζί, η πρόβα μαζί, το stretching μαζί, η πιρουέτα μαζί, το battement tendu μαζί, το grand jete μαζί, όλα μαζί. Σε βαρέθηκα. Δεν γίνεται όλα να τα κάνουμε μαζί. Με αγχώνει, με δεσμεύει. Και τί σου είμαι? Γιατί να πιέζομαι να μένω μαζί σου? Όχι όχι αγαπημένε μου Εαυτέ του Χορού μην δίνεις σημασία στις αλλόκοτες σκέψεις μου. Είναι μέχρι να δω καθαρά ότι μόνη μου πιέζομαι γιατί δεν αντέχω το μεγαλείο της αγάπης σου. Εσύ μου τα δίνεις όλα χωρίς να ζητάς αντάλλαγμα κι εγώ τα θέλω κι έτσι κι αλλιώς. Αλλά το αποφάσισα! Δεν θα σου ξαναδώσω τίποτα από υποχρέωση και ας είμαστε χώρια. Και ας με αφήσεις εσύ αυτή την φορά. Θα είμαστε μαζί μόνο για όσο με κάνεις χαρούμενη και σου φέρνω κι εγώ ευτυχία και είμαστε καθαροί και αληθινοί και οι δύο, δηλαδή ο Ένας που είμαστε.
Και μιας και τα συζητάμε όλα, ποιός ακριβώς είσαι Εαυτέ του Χορού και θέλεις να είμαστε Ένα?Μήπως είσαι όλοι εκείνοι οι εαυτοί που επέλεξαν να χορεύουν και να σκορπάνε παντού χαρά με τα βήματα από τον χορό σου μαθαίνοντας τους άλλους να χορεύουν? Μήπως είσαι όλοι οι άλλοι εαυτοί που τους είπες να χορεύουν αλλά φοβήθηκαν ότι είναι αδέξιοι και δεν τόλμησαν ποτέ να σε γνωρίσουν? Μήπως είσαι όλοι εκείνοι οι εαυτοί που ψάχνουν την αγάπη σου στα πόδια αυτών που θαυμάζουν? Μήπως είσαι όλοι οι άλλοι εαυτοί που σε αγαπάνε πραγματικά χωρίς να ξέρουν καν το όνομα που σου δώσαμε? Μήπως είσαι όλοι εκείνοι οι εαυτοί που κλαίνε τα βράδια για να πετύχουν μια θέση στην καρδιά σου? Μήπως είσαι όλοι όσοι χορεύουν ,όλοι όσοι δεν χορεύουν, όλοι όσοι θέλουν να χορεύουν ,όλοι όσοι χορεύουν για να χορεύουν, όλοι όσοι αγαπάνε για να χορεύουν, όλοι όσοι χορεύουν για να αγαπάνε, όλοι όσοι συγκινούνται από τον χορό σου, όλοι όσοι τσακώνονται για τον χορό σου, όλοι όσοι χτίζουν πανεπιστήμια για τον χορό σου, όλοι όσοι γεμίζουν θέατρα για τον χορό σου, όλοι όσοι τραυματίζουν σώματα και ψυχές για τον χορό σου, όλοι όσοι ζηλεύουν τον χορό σου, όλοι όσοι φωτογραφίζουν τον χορό σου, όλοι όσοι ζωγραφίζουν τον χορό σου, όλοι όσοι τραγουδάνε τον χορό σου? Μήπως αγαπημένε μου Εαυτέ του Χορού είσαι εγώ κι εγώ είμαι εσύ και τελικά είμαστε Εμείς?
Θα σου ζητήσω μία χάρη: Θα ήθελα πολύ να με συγχωρέσεις που αμφέβαλλα για σένα και σταμάτησα αρκετές φορές τον χορό στην μέση για να σου δείξω με το δάκτυλο τί πρέπει να κάνεις. Τα βήματα πηγαίνουν όπως τα πάμε μαζί και μαζί θα τα ακολουθήσουμε. Δεν θα σ’αφήσω μόνο σου ξανά, αφού μου το φωνάζεις ότι είσαι εδώ για να πηγαίνουμε παρέα και ούτε θα προσπαθώ να σου αποδείξω ότι είμαι κάποια δυνατή και ανώτερη από σένα που σε κάνω ό,τι θέλω. Θα είμαι αυτή που μου δείχνεις ότι είμαι στον χορό σου που τόσο γενναιόδωρα εαυτέ μου χαρίζεις. Με έπεισες.
Αγαπημένε μου Εαυτέ του Χορού μέχρι και αφιέρωμα σου κάνουν οι διάφοροι εαυτοί. Έχεις πια και δική σου Παγκόσμια Ημέρα Γιορτής στις 29 Απριλίου! Έστω και μια ημέρα σε θυμόμαστε τουλάχιστον! Είναι σημαντικό! Πόσο περήφανη νιώθω για σένα!
Ας γιορτάζουμε ,λοιπόν, κάθε μέρα, όλη μέρα (ακόμα κι αν με κουράσεις, ακόμη κι αν σε βαρεθώ, ακόμη κι αν στενοχωρηθώ ή θυμώσω)όλα όσα μας αποκαλύπτεις για την μαγεία της ζωής και όταν θα βρισκόμαστε όλοι οι εαυτοί στον χορό σου ας είναι μόνο για να τραγουδάμε τον σκοπό σου και να σκορπάμε αγάπη στις καρδιές μας! Σε ευχαριστώ για όλες τις φορές που παραπάτησα, έπεσα και με ξανασήκωσες! Σε ευχαριστώ για όλα όσα είσαι και είμαι μέσα από σένα! Σε ευχαριστώ για την υπομονή σου, την επιμονή σου και την πραγματική αγάπη σου! Σε αγαπώ πολύ!
ένας εαυτός σου,
Άννα Αντωνιάδου
Το γράμμα αυτό γράφτηκε 29 Απριλίου 2018, λίγους μήνες πρίν την δημιουργία του Different Reality Dance Center!
