Γράφει η Άννα Αντωνιάδου
Τί χρειάζεται να θυμάμαι αν χορεύω ή αν ασχολούμαι με τον χορό ή αν θέλω να ασχοληθώ με τον χορό ή αν απλά μιλώ για τον χορό?
Ας δούμε 4 βασικές αξίες – υπενθυμίσεις σχετικά με την τέχνη του χορού που χρειάζεται να θυμόμαστε, ξεκαθαρίζοντας έτσι κάποιες παλιές στερεότυπες πεποιθήσεις που συνηθίσαμε να αναπαράγουμε και που μας απομακρύνουν από την ουσία του χορού.
1.Ο χορός είναι Ένας
”Τί χορούς κάνεις? Τί χορό ξέρεις? Τί χορεύεις?“, ρωτάνε πολλοί και συνηθίζουμε όλοι να πιστεύουμε και να αναπαράγουμε την πεποίθηση ότι υπάρχουν πολλοί χοροί. Έτσι ξεκινά ένας διαχωρισμός σε είδη και στυλ ανάλογα με τις τεχνικές συνήθως που χρησιμοποιούνται (πχ μπαλέτο, σύγχρονο, λάτιν, παραδοσιακοί χοροί κτλ.). Πολλές φορές κιόλας συγκρίνουμε τα διάφορα είδη και στυλ και λέμε: “αυτό είναι καλύτερο, αυτό πιο δύσκολο, αυτό πιο σημαντικό, αυτό πιο κουλ” κτλ, κάτι το οποίο μας απομακρύνει από την ουσία του χορού.
Όμως ο χορός είναι χορός. Είναι ένας! Είναι μία τέχνη κι ένας μη λεκτικός τρόπος επικοινωνίας. Το κάθε είδος και στυλ είναι απλά γλώσσες και όπως κάθε γλώσσα έτσι και τα διάφορα είδη χορού έχουν την γραμματική, το συντακτικό τους, το λεξιλόγιό τους.
Η κάθε γλώσσα είναι μοναδική κι έχει τον λόγο ύπαρξής της. Όσες γλώσσες όμως και να μάθεις άρτια (αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, γερμανικά, κινέζικα κ. α), σημασία έχει να μιλήσεις.
Έτσι και με τον χορό! Σημασία έχει να χορέψεις, ασχέτως το ποια ή ποιες γλώσσες- τεχνικές θα χρησιμοποιήσεις ή δεν θα χρησιμοποιήσεις, και να εκφράσεις όσα είναι να πει η ψυχή σου!
2.Όλοι είμαστε χορευτές
Όλοι είμαστε χορευτές, ακόμη κι αν το ξεχνάμε, ακόμη κι αν εκπαιδευτήκαμε να πιστεύουμε ότι μόνο κάποιοι και υπό συγκεκριμένες συνθήκες μπορούν να είναι χορευτές!
Κατά βάθος, όλοι γεννηθήκαμε με την έμφυτη τάση να κινούμαστε και μέσω της κίνησης μας, του χορού μας να εκφράζουμε όσα είμαστε και νιώθουμε. Άλλωστε όλα στο σύμπαν χορεύουν και με έναν χορό ξεκινούν!
Δεν χρειάζεται να μάθεις να χορεύεις. Γνωρίζεις ήδη μέσα σου! Χρειάζεται μόνο να θυμηθείς αυτή την γνώση, να θυμηθείς πώς είναι να χορεύεις, να θυμηθείς πώς να χορεύεις και να χορέψεις!
3. Ο χορός ΔΕΝ είναι αγώνας δρόμου/ διαγωνισμός
Πολύ συχνά έχουμε την αίσθηση ότι ο χορός είναι ένας αγώνας δρόμου και τρέχουμε να προλάβουμε να φτάσουμε (το πού κανείς δεν ξέρει) γρήγορα,
με τις καλύτερες επιδόσεις, να κερδίσουμε βραβεία, συμβόλαια, επαίνους, να κατακτήσουμε μια πρωτιά, μία θέση, να ικανοποιήσουμε το εγώ μας και να νιώσουμε έτσι κάποιοι και αρκετοί.
Μπερδεύουμε την εξέλιξη και την πρόοδο με τον αγώνα δρόμου και κυνηγάμε στόχους(με οποιοδήποτε τίμημα για την σωματική και ψυχική υγεία μας) όλοι στον ίδιο δρόμο, με τον ίδιο τρόπο και με διάθεση τελειομανίας.
Εκπαιδευόμαστε να πιστεύουμε ότι ο καλύτερος κερδίζει και τότε αρχίζουμε να συγκρίνουμε, αρχίζουμε να προσδιορίζουμε τον χορό μας με βάση τον χορό των άλλων. Κάπου αυτό δίνει κίνητρα για εξέλιξη αλλά στην ουσία κάπως έτσι αρχίζει και ο ανταγωνισμός, αρχίζει ο διαγωνισμός και χάνεται ο λόγος ύπαρξης του χορού.
Ο χορός ΔΕΝ είναι αγώνας δρόμου, ΔΕΝ είναι διαγωνισμός!
Ο χορός είναι τέχνη, είναι δημιουργία, είναι έκφραση και δεν χωράνε σε αυτόν κανενός είδους συγκρίσεις και για κανέναν λόγο, καθώς ο καθένας είναι μοναδικός κι έχει τον δικό του μοναδικό δρόμο να βαδίσει. Συνεπώς και ο χορός του καθενός είναι μοναδικός!
4. Ο χορός ΔΕΝ πονάει
Πολύ συχνά καλλιεργείται η πεποίθηση ότι ο χορός, όσο ωραίος και αν μοιάζει, πονάει κατά βάθος και απαιτεί σκληρή προσπάθεια και δουλειά!
Μέσα στις αίθουσες, στα θέατρα, στους χώρους προπόνησης οι χορευτές παλεύουν με τα όρια τους, τον εαυτό τους για να πετύχουν κάποιο επιθυμητό αποτέλεσμα. Η πίεση είναι πολλές φορές τεράστια και οι πόνοι στο σώμα αναπόφευκτοι. Όσοι ασχολούνται με τον χορό, είτε επαγγελματικά είτε ερασιτεχνικά θεωρούν δεδομένο ότι θα πονέσουν. Είναι κάπως μέρος της διαδικασίας. Εκπαιδεύονται από μικρή ηλικία να συνηθίζουν τον πόνο και αυτό επιβραβεύεται κιόλας. Δάσκαλοι, χορογράφοι και προπονητές ενισχύουν την πεποίθηση αυτή, γιατί ο χορός απαιτεί πειθαρχία. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα ο πόνος γίνεται δείκτης εργατικότητας και αξίας. Αν δείξεις ότι πονάς, τότε δεν είσαι και τόσο καλός χορευτής.
Και κάπως έτσι παρατηρούμε σκληρές πρακτικές χορευτικής προπόνησης με έντονο πόνο και τραύμα στο σώμα και την ψυχή.
Ο χορός όμως δεν πονάει. Ο χορός μπορεί να ανακουφίσει τον πόνο, να τον μεταμορφώσει και στην ουσία του δεν έχει καμία σχέση με τον πόνο.
Ο χορός προάγει την υγεία και μία υγιής πρακτική και εκπαίδευση χορού περιλαμβάνει αποδοχή, σεβασμό και αγάπη. Οτιδήποτε άλλο είναι μία ανθυγιεινή κατάσταση που χρειάζεται να την δούμε με κατανόηση και φροντίδα.
